Η υποκειμενική αξία ενός Blog.
Εχθές βράδυ, μετά από έξοδο της κονκλάβια στο Gagarin με αφορμή το πάρτι του περιοδικού Centro, είπαμε να «τσιμπήσουμε» κάτι στην περιοχή των Πετραλώνων (από την επάνω πλευρά κοντά στον λόφο του Φιλοπάππου). Κατά την διάρκεια του δείπνου, συζητήθηκε η πιθανή αξία του blog καθότι νωρίτερα είχα φροντίσει να μαθευτεί η δημιουργία του.
Κάποτε, ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι χειρίζονταν τον διάλογο αντικατόπτριζε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν την ζωή. Φυσικά, αφού ο λόγος είναι έκφραση, η έκφραση τέχνη και η τέχνη γόνος της ζωής. Πρακτικά μιλώντας όμως, αυτό που άλλαξε ριζικά στην φύση του διαλόγου με τις δεκαετίες, θα πρέπει να είναι η παράμετρος του χρόνου. Του διαθέσιμου χρόνου. Του χρόνου που αφιερώνουμε για να
1. ακούσουμε,
2. να σκεφτούμε
3. και να απαντήσουμε.
(θα έλεγε κανείς εάν δεν υπάρχει καμμία αντίρρηση από τον αναγνώστη πως ενδεχομένως αυτά να είναι τα τρία απαραίτητα βήματα για την συμμετοχή του ατόμου στον διάλογο)
Πόσες φορές έχουμε βρεθεί όλοι στην θέση να εφαρμόζουμε το βήμα 1 και ύστερα να μεταπηδούμε στο βήμα 3. Πολλές φορές να ρίχνουμε στο τσουκάλι το βήμα 1 και 2 μαζί και έτσι να είμαστε γρηγορότερα έτοιμοι για το βήμα 3.
Κανείς μπορεί να σκεφτεί αναρίθμητες νόσους σχετικές με τον διάλογο οι οποίες αναπόφευκτα αλλοιώνουν τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος από την Αρχή του ήξερε να χαράζει κοινές ρότες και να επιθυμεί όμοια πράγματα. Να ασκεί κριτική και να ανταλλάσσει απόψεις.
Τόσο σε ατομικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό, ο διάλογος νοσεί. Οι άνθρωποι όμως, θέλουν να ξέρουν τις θέσεις και τις απόψεις των άλλων ανθρώπων της κοινότητάς τους (για το λόγο αυτό ονομάζεται και κοινότητα). Σήμερα τον ρόλο αυτό έχουν αναλάβει οι δημοσκοπήσεις οι οποίες όμως υπόκεινται στους νόμους της αγοράς οπότε δεν θα πρέπει κατά την γνώμη μου να τις παίρνει κανείς στα σοβαρά Κάποτε τον ρόλο αυτό τον είχαν τα πηγαδάκια, οι κουζίνες και τα καφενεία.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση η εφαρμογή του σωστού διαλόγου αντιτίθεται στις προσταγές της σημερινής εποχής όπου δεν διδάσκεται στα σχολεία μεταξύ των μαθητών, δεν ενθαρρύνεται σε κανένα επίπεδο της δημόσιας ζωής, και δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος στις ζωές των ανθρώπων της πόλης για να τον εφαρμόσουν με άλλους ανθρώπους.
Το Blog είναι ως εκ τούτου ένας μεγάλος συμβιβασμός. Ένα μέτρο αντιμετώπισης του «προβλήματος». Ένα αντίμετρο ενάντια σε μία κυρίαρχη καταστροφική τάση που έχει ο άνθρωπος να αποξενώνεται. Μία αναζήτηση του εποικοδομητικού διαλόγου.
Κανείς λοιπόν έχει την ευκαιρία να σκεφτεί όταν διαβάζει μία άποψη και όσο και αυθόρμητα να θέλει να απαντήσει θα πρέπει αναγκαστικά να το κάνει αργά διότι θα πρέπει να πληκτρολογήσει την απάντησή του. Την ώρα που θα το κάνει αυτό ψάχνει να βρει συγκεκριμένες λέξεις για να περιγράψει την εσωτερική του άποψη και αυτό τον ωθεί προς το να προσδιορίσει τη σκέψη του καλύτερα. Το πιο σημαντικό είναι πως η απάντηση σε ένα Blog είναι μία βαρετή διαδικασία (λόγο του πληκτρολογίου) και έτσι κάποιος θα απαντήσει μόνο όταν νομίζει πως έχει να προσφέρει μια αξιόλογη οπτική γωνία στα πράγματα ή όταν τα συναισθήματα του δημιουργούν ισχυρότερα κίνητρα από την φυσική λήθη της αποξένωσης.
