Δεκεμβριανά 2008

Πάει πολλής καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά. Η αλήθεια είναι πως στο μεσοδιάστημα μεταξύ της τελευταίας φοράς και σήμερα, παρεμβλήθηκαν αναρίθμητα γεγονότα ικανά να ρίξουν τον άνθρωπο σε βαθιές σκέψεις και περισυλλογή. Ένας θάνατος ενός αθώου πολίτη από την εγκληματική αμέλεια ενός ειδικού φρουρού, ήταν μόνο η αφορμή. Οι δρόμοι της Αθήνας και άλλων πόλεων της Ελλάδας και του εξωτερικού γίνανε το πεδίο αντίδρασης για την αστυνομική απροσεξία αλλά και δράσεις αυτής της κυβέρνησης με τις οποίες πολλοί δεν ήταν σύμφωνοι και στο εξωτερικό, υπήρξε η ταύτιση πολλών πολιτών με αγανακτισμένους Έλληνες πολίτες διότι φαινομενικά, πολλά από τα οποία έγιναν στην Ελλάδα, έχουν συμβεί και στο εξωτερικό.

Ο παραπάνω τρόπος περιγραφής είναι ο ήπιος. Η περιγραφή με την οποία δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Γνωρίζω πολλούς που θα κατηγορούσαν εύκολα αυτόν τον τρόπο περιγραφής, διότι δεν ανταποκρίνεται ούτε στο βάθος του προβλήματος, ούτε στην σοβαρότητα της κατάστασης. Γνωρίζω άλλους οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο περιγραφής, νιώθανε πως απέναντί τους, έχουν κάποιον ψύχραιμο ομιλητή ο οποίος δεν θεωρεί και τόσο σημαντικά τα τελευταία γεγονότα. Τα ερμηνεύει σαν σημεία των καιρών μας, παροδικά ξεσπάσματα της νεολαίας η οποία αντιδράει αντανακλαστικά στην έννοια της εξουσίας και της τάξης και διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον. Παρεμπιπτόντως, η παραπάνω περιγραφή, ακούγεται σαν να έχει βγει μέσα από τα τηλεοπτικά δίκτυα και τα δελτία ειδήσεων.

Εναλλακτικά, τα γεγονότα εξελίχθηκαν ως εξής. Ένας από τους αμόρφωτους, αγράμματους και ανεγκέφαλους μπάτσους, ξεπέρασε τα όρια του αυταρχισμού του σώματος και λίγο από πρόθεση και λίγο από ηλιθιότητα, αυθόρμητα αποφάσισε να σκοτώσει ένα παιδάκι επειδή τα πήρε στο κρανίο και είχε όπλο. Οι πολίτες βγήκανε στους δρόμους κόντρα στον ωχαδερφισμό και επιτέθηκαν σε φορείς του καταναλωτισμού του κεφαλαίου και της εξουσίας επειδή είναι αυτές οι οργανώσεις οι οποίες με κοινό σχέδιο ροκανίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα με στόχο να υποτάξουν τους πολίτες. Και στην περίπτωση αυτή, γνωρίζω πολλούς που θα συμφωνήσουν και θα ανταλλάξουν μαζί μου απόψεις για την μπατσοκρατία, τον επιβλητικό φασισμό του κράτους, την προπαγάνδα των ΜΜΕ και την επιρροή των πολυεθνικών στις κυβερνήσεις του κόσμου. Άλλοι πάλι θα αντιδρούσαν σαρκάζοντας αυτές τις απόψεις. Θα υπερασπιζόντουσαν την θέση, πως αυτές οι απόψεις είναι υπερβολικές, ότι αυτοί που βγαίνουν και τα σπάνε προέρχονται από το «άδυτο των Εξαρχείων» και πως η αστυνομία απλώς δεν μπορεί να τους πιάσει. Θα ισχυριζόντουσαν πως αυτοί που βγαίνουν και σπάνε τα μαγαζιά των «απλών πολιτών» που δεν ανήκουν στο «κεφάλαιο» δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και ζούνε με την ανοχή των γονιών τους και άλλα πολλά…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν έχει προκύψει διάλογος, πρόταση, συμφωνία ή προβληματισμός για τίποτε μεταξύ των ανθρώπων. Τα παραπάνω φαινόμενα αυτή της στιγμή παρατηρούνται μεταξύ ανθρώπων που λίγο ή πολύ συμφωνούσαν και πριν. Η εύρεση της αλήθειας και η σύνθεση ενός συλλογικού οράματος, είναι ένα ζητούμενο το οποίο θα απαιτήσει από το σύνολο των ανθρώπων πολύ μεγαλύτερες ιδεολογικές θυσίες και συμβιβασμούς από αυτούς που σπασμωδικά κάνουν την εμφάνισή τους σήμερα. Φαίνεται πως οι συνθήκες απαιτούν από τον άνθρωπο να πάρει θέση. Ο ίδιος ο άνθρωπος, ψάχνει να ανακαλύψει το νόημα της πραγματικότητας μέσα από μία σούπα από αναρίθμητα ψέματα και αλήθειες τόσο από «αξιόπιστους» όσο και από «αναξιόπιστους» πομπούς πληροφοριών (ΜΜΕ, άλλοι άνθρωποι κλπ.) χωρίς όμως να γνωρίζει ποιος είναι αξιόπιστος και ποιος όχι. Έτσι και αλλιώς, η αλήθεια του ενός είναι το ψέμα του άλλου. Δεν μπορεί βέβαια κάποιος να καταδικάσει τους ανθρώπους και τις οργανώσεις στον διαχωρισμό μεταξύ αξιόπιστων και αναξιόπιστων διότι όλοι , ανά πάσα στιγμή, πρεσβεύουμε αυτό που πιστεύουμε εκείνη και μόνο την στιγμή και σαν άνθρωποι-δέκτες, δεν διαχωρίζουμε την ιδέα από τον άνθρωπο. Αν μεγάλωσα διαδίνοντας ένα ψέμα πιστεύοντας πως είναι αλήθεια, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που με θεωρούν «αναξιόπιστο» και θα αγνοήσουν οποιαδήποτε άλλη πρότασή μου ή άποψή μου ή τουλάχιστον θα ενισχυθεί η επιφυλακτικότητα των άλλων απέναντί μου . Έτσι λοιπόν προκύπτει η ψευδαίσθηση πως οι άνθρωποι γύρω μας υπηρετούν ιδέες και όχι πως απλώς επηρεάζονται λιγότερο ή περισσότερο από αυτές. Με τον ίδιο τρόπο επιρρίπτεται ευθύνη στους ανθρώπους για την νοοτροπία τους. Κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει ευθύνη από την στιγμή που όλοι μας διαθέτουμε το δικαίωμα της ψήφου και ορίζουμε δημοκρατικά την συλλογική μας πορεία. Αν βρεθούν λοιπόν δύο άνθρωποι σε μία συγκυρία όπου ό πρώτος έχει ψηφίσει το Α και ο δεύτερος το Β, όταν το κόμμα το οποίο βρίσκεται στην εξουσία είναι το Α για παράδειγμα ( το οποίο ασκεί αντί-δημοφιλή πολιτική) και ο ένας γνωρίζει τι ψηφίζει ο άλλος, τότε ο πρώτος θα κατηγορήσει με πάθος τον δεύτερο για την επιλογή του και ο δεύτερος θα προσπαθήσει με κάποιο τρόπο να υπερασπιστεί τις ιδέες του και ως εκ τούτου τον εαυτό του. Δύο άνθρωποι λοιπόν, οι οποίοι περιφρονούν ο ένας τον άλλο, επηρεασμένοι από τις συνθήκες δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να ανταλλάξουν αντικειμενικές απόψεις και να φτάσουν σε ένα επίπεδο ψυχραιμίας προκειμένου να συμφωνήσουνε.

Αυτοί και άλλοι πολλοί, είναι λόγοι για τους οποίους έχουν τώρα πολωθεί οι άνθρωποι και φαίνεται πως αυτές οι δύο ερμηνείες της πραγματικότητας, έλκουν όσους δεν έχουν καθόλου άποψη ή δεν έχουν ξεκάθαρη άποψη για όσα συμβαίνουν. Ας μην θεωρηθεί με αυτό ότι πιστεύω πως οι άνθρωποι πιστεύουν το Α ή το Β αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλαπλά ολιγομελή άκρα και αναρίθμητοι μπερδεμένοι πολίτες. Κάπου εκεί μέσα, ελλοχεύει και η παράμετρος «πρόθεση» που τόσο αποτελεσματικά στρέφει τους πολίτες τον έναν απέναντι στον άλλο. Η άποψη πως κάποιος έχει την πρόθεση να σε παραπλανήσει, να σε κατακτήσει, να κυριαρχήσει επάνω σου γεννάει αναπόφευκτα την εχθρικότατα και ως εκ τούτου την διάσπαση των πολιτών.

Όλα αυτά τα γράφω επειδή αρνούμαι να πολωθώ. Τις τελευταίες εβδομάδες όμως μερικά φαινόμενα συντονίστηκαν με πολλές απόψεις που είχα διαμορφώσει στο παρελθόν. Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή είναι να ανακαλύψω τις αλήθειες που κρύβονται μέσα σε όλο αυτό τον οχετό του αυθορμητισμού. Να βρω τα οικουμενικά ιδανικά που κινητοποιούν διαφορετικούς ανθρώπους προς διαφορετικές κατευθύνσεις και γενικά να μελετήσω περισσότερο.

Εσείς πως ερμηνεύετε αυτά που συμβαίνουν. Τί σημασία έχουν τα γεγονότα για εσάς και το μέλλον σας;