Η Κατερίνα, ξαπλωμένη ανάσκελα στην πλατφόρμα του πλωτού της σπιτιού στον Πλατύ Γιαλό, περιμένοντας να γεννηθεί το τρίτο της παιδί, αναπολεί το μακρινό της παρελθόν, όταν μικρή έπαιζε στην κεντρική πλατεία της Ερμούπολης με τα άλλα παιδιά. Έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που εισέπνευσε για πρώτη φορά την αρμύρα και από τότε νιώθει σαν να μην σταμάτησε ποτέ να προσαρμόζεται σε ένα συνεχώς μεταλλασσόμενο περιβάλλον.
Στα χρόνια του μεγάλου ξεσηκωμού, μετά την μεταπολίτευση, πρωτοστάτησε στην δήλωση ανεξαρτησίας του νησιού από το δυσλειτουργικό εξαθλιωμένο Ελληνικό κράτος και ήταν μια από τις συντάκτριες του μανιφέστου της «Αναγέννησης 2.0», του κινήματος εκείνου λειτούργησε διαδικτυακά και το 2020, πρότεινε την κατάργηση της κεντρικής διαχείρισης των οικονομικών πόρων, της παιδείας και της δικαστικής εξουσίας. Σύντομα, ενεργοποιήθηκαν κρυφές δυνάμεις που απείχαν για δεκαετίες από το πολιτικό και πολιτιστικό προσκήνιο του παλαιού κράτους, αυτοεξόριστοι στην τέσσερεις μεριές του ορίζοντα, οι οποίοι επέστρεψαν και κάλυψαν την ανάγκη που διακήρυξε το κίνημα για προτάσεις που θα λυτρώνανε τον τόπο από την μιζέρια.
Οι σκέψεις της διακόπτονται για λίγο. Ο σύντροφός της, της μεταδίδει τηλεπαθητικά πως κανόνισε να γίνει η γέννα στο κέντρο ίασης και φροντίδας της Αζολίμνου από τρείς μονάδες που θα χειριζόντουσαν εξ αποστάσεως ένας γυναικολόγος από την Κούβα και δύο νοσοκόμες από την Γερμανία και την Ινδία. Επίσης την ενημερώνει πως θα αργήσει γιατί – στο Υπουργείο Εμπορίου του νησιού όπου έχει τον ρόλο του υφυπουργού – κανονίζουν την εξαγωγή των τοπικών βοτάνων στην Φιλανδία.
Παρά το αεράκι ακούει την πόρτα να ανοίγει, είναι ο μεγάλος της γιός, ο Μιχάλης που επέστρεψε από την απογευματινή βάρδια στο σχολείο. Στα 16 του διδάσκει φιλοσοφία, ομαδικότητα και δημιουργικότητα σε παιδιά του δημοτικού μια φορά την εβδομάδα. Σήμερα ήταν η σειρά του.
– Μάνα! Τι έχει για φαί;
– Δεν ξέρω αγόρι μου, τι έχει το μποστάνι; Για δες, νομίζω έχει κι άλλες ντομάτες.
– Μια χαρά είναι οι ντοματούλες, έτσι κι αλλιώς βιάζομαι γιατί έχω πρόβα στη Φιλαρμονική. Θα παίξουμε για τα 190 χρόνια της. Είδες το ταμπούρο μου;
– Όχι πού το άφησες;
– Άσε το βρήκα, θες σαλάτα;
– Βρε Μιχάλη μην με ταράζεις, κάνε ότι έχεις να κάνεις και πήγαινε να ηρεμήσω λίγο!…
Το ηλεκτρικό μηχανάκι εξαφανίζεται αθόρυβα πριν η Κατερινά ακόμα προλάβει να φτάσει στην επόμενη σκέψη της. Εκείνη στα 16 υπέφερε στο σχολείο στο οποίο λόγω του παλαιού συστήματος, δεν μπορούσε να αξιοποιήσει το ταλέντο που είχε στην ζωγραφική και στην σύνθεση νέων ιδεών και έτσι την έκανε κοπάνα με κάθε ευκαιρία και κρυβότανε στις αίθουσες του τότε Πανεπιστημίου όπου κρατούσε σημειώσεις από ότι μπορούσε να καταλάβει και πήγαινε σπίτι της το βράδυ να μελετήσει. Οι ιδέες που προκύψανε από την μελέτη της γίνανε η έμπνευση στο κέντρο σχεδίασης των Κυκλάδων για την δημιουργία του πρώτου ατομικού ηλεκτρικού υποβρυχίου το οποίο μέσα σε 20 χρόνια έγινε το βασικό μέσο μετακίνησης των εργαζομένων από νησί σε νησί. Πουλώντας τα δικαιώματα παραγωγής σε άλλες μεσογειακές χώρες, μια εταιρία στην Άνδρο, κατάφερε να καλύψει τη ζήτηση παράγοντας μαζικά σε μονάδες της Άνδρου, της Μυκόνου και της Τήνου.
Φαίνεται πως το ταλέντο της μαμάς, έπεσε κάτω από την μηλιά στα χέρια της μικρής Μαρίας που από τα 14 κιόλας σχεδιάζει ακατάπαυστα, όχι οχήματα όμως αλλά εκπαιδευτικές μεθόδους για παιδιά του νηπιαγωγείου. Έχει επιλέξει από το σχολείο της μόνο μερικά μαθήματα όπως τη σύνθεση νέων ιδεών, την ομαδικότητα και τον αθλητισμό και τα άλλα τα διδάσκεται μόνη της σπίτι και από το διαδίκτυο. Έτσι έχει αρκετό χρόνο να ασχοληθεί με το πάθος της, την σχεδίαση αλλά και την διαχείριση της πολιτικής της Ομάδας που διεκδικεί μια έδρα στο συμβούλιο του υπουργείου υποστήριξης των νέων του νησιού σαν μέλλος της επιτροπής νέων.
Η αυτονομία της οικογένειας, έχει επιτρέψει στην Κατερίνα να ασχοληθεί με άλλα θέματα που ήθελε χρόνια να μελετήσει. Άλλωστε, είχε αναβάλλει το δεύτερο διδακτορικό της σχετικό με την τοπική αυτοδιοίκηση και την αποκέντρωση για χρόνια, λόγω των παιδιών και με υπερπροσπάθεια, κατάφερε να ξαναρχίσει έπειτα από την ενθαρρυντική προσέγγιση του μέντορά της στο Πανεπιστήμιο της Λαχώρης στην Ινδία, με τον οποίο επικοινωνούν τακτικά στο βιντεόφωνο.
Άρχισε να πιάνει κρύο, η Κατερίνα αγγίζει στοργικά την φουσκωμένη της κοιλιά και σηκώνεται αργά από το ξύλινο deck. Η αεροκουρτίνα, της επιτρέπει να κάτσει παραμέσα στην κουνιστή πολυθρόνα, αλλά να απολαμβάνει ακόμα τη δύση του ηλίου σε όλο της το μεγαλείο. Αυθόρμητα δάκρυα μητρότητας κυλούν επιταχυνόμενα πριν επιχειρήσουν ελεύθερη πτώση. Η κοιλιά της συσπάται καθώς οι σταγόνες διακόπτουν τις σκέψεις του βρέφους για την μεγάλη έξοδο. Πέρασε η ώρα. Προτού ετοιμάσει ένα γρήγορο γεύμα για τον σύντροφό της, προλαβαίνει μια τελευταία σκέψη. Πώς θα ήταν ο κόσμος εάν οι νέοι συνεχίζανε κάποτε να υπομένουν παθητικά το μαρτύριο της μετριότητας; Σε τι κόσμο θα γεννιόταν το μωρό εάν είχε συνεχιστεί εκείνη η κοροϊδία με την οποία ενηλικιώθηκε; Ενεργοποίησε το ολόγραμμα της κουζίνας και αναφώνησε ‘Μαμά’. Η Γιαγιά Μαρία αφαιρεί τα γυαλιά της και εμφανίζεται στο τραπέζι της κουζίνας, καθισμένη υπό κλίμακα στο γραφείο της.
– Τι είναι Κατερίνα; Γράφω.
– Πού είναι ο Μπαμπάς;
– Ο Μιχάλης πήγε στην κατασκήνωση. Τι έχεις;
– Τίποτα, απλά….
– Σ’αγαπάω κόρη μου, μην ανησυχείς για τίποτα, είμαστε όλοι κοντά σου!
