Το βουνό κάηκε! Θυμάμαι την Πάρνηθα από πολύ μικρή ηλικία όταν με τον πατέρα μου χανόμασταν εύκολα στα μονοπάτια της. Πριν από 3 μήνες κιόλας γυρίσαμε νύχτα από το Μπάφι στον Mont Parnes με οδηγό τον Κώστα Νικολαϊδη ο οποίος περπατούσε εκστασιασμένος στην αγκαλιά του δάσους. Ο Πνεύμονας της Αττικής, ο δρυμός, το δάσος, τα ελάφια, το πράσινο, τέλος. Ο χρόνος λέει επουλώνει τις πληγές. Αναρωτιέμαι, πόσος χρόνος χρειάζεται για να επουλωθεί αυτή η πληγή; Μέχρι τότε;
Ποιο σκουλήκι καταστρατηγεί τον «εκπολιτισμό» του δάσους;
Ποιος τιποτένιος μυρίζει χρήμα στα αποκαΐδια;
Ποιος πιέζει για να φάει όσο ζει ο ίδιος χωρίς να ενδιαφέρεται ούτε για τα παιδιά του;
Είναι ο ίδιος που λέει… « δεν γαμιέται; σε 50 χρόνια δεν θα ζω!»
Ποιος πετάει το τσιγάρο του αναμμένο ενώ βολτάρει με το 4Χ4 στο βουνό;
Ποιος;
Δείξτε τον μου να τον καταστρέψω!
Ποιος αμφιβάλει πως υπάρχουν δόλιοι πολιτικοί που κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά σε τέτοια εγκλήματα και πολλές φορές οργανώνουν οι ίδιοι νοσηρές αποστολές;
Όταν δεν υπάρχει διαιτητής γίνονται επεισόδια. Ας μην αναρωτιούνται κάποιοι για ποιόν λόγο πολλοί προβαίνουν στην Βία. Πολιτισμένη δικαιοσύνη υπάρχει για να αντικαταστήσει την σκληρή ενστικτώδη δικαιοσύνη. Όταν δεν υπάρχει πλέον η πρώτη, είναι αναπόφευκτο να προβεί, ο κόσμος , στην δεύτερη. Δεν θα την πληρώσουν πολλοί τότε.
Πρώτο βήμα; Η αναδάσωση ! Το συντομότερο δυνατό ! Με όλες τις οικολογικές οργανώσεις μαζί. Το συντομότερο δυνατό !
Δεύτερο βήμα,… εκπαίδευση, εκπαίδευση, εκπαίδευση. Εκπαίδευση των παιδιών. Σε ποιόν άλλο μπορούμε να ελπίζουμε;
