Εχθές, η θεματική βραδιά στη ΝΕΤ είχε ένα ντοκιμαντέρ για 7 αθλητές με ειδικές ανάγκες οι οποίοι αποφάσισαν εν όψει των παρά-ολυμπιακών αγώνων (όρος ο οποίος παραπέμπει σε παρά-φύση και θα πρέπει να καταργηθεί) να κάνουν τον διάπλου από το Σούνιο έως την Μήλο κολυμπώντας.
Ένας από τους αθλητές, είπε πως στους ίδιους δεν φαίνεται πως κάνουν και κάτι τόσο εκπληκτικό. Ο κόσμος θεωρεί πως ένα εγχείρημα γίνεται άθλος, όταν το επιδιώκει ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες. Για εκείνους όμως το μόνο που έχει σημασία είναι να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό και να συμμετέχεις στην ζωή όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι.
Ίσως να μην είναι τόσο οι σωματικές δυσκολίες που καθιστούν δύσκολη την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων με πλήρη σωματική δυνατότητα και των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, όσο οι πνευματικές δυσκολίες που θα πρέπει κανείς να ξεπεράσει όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσει την λύπηση του κόσμου, τον στιγματισμό, τους νόμους της ζούγκλας από πολύ μικρή ηλικία και το κράτος φυσικά που έχει κολλήσει κάπου στο 1950 και δεν λέει να προχωρήσει.
Η μεταπτυχιακή μου εργασία ήταν πάνω στην εφαρμογή των αρχών του οικουμενικού σχεδιασμού (Principles of Universal Design) πάνω σε καταναλωτικά προϊόντα. Από τότε όμως που τελείωσα πριν από 7 χρόνια σκέπτομαι συνέχεια νέες πτυχές.
Τα ζητήματα που προκύπτουν από το σκεπτικό αυτό είναι περισσότερο ηθικά παρά πρακτικά. Ενδεχομένως να χρειάζεται μία διατριβούλα που να συνδυάζει τον Βιομηχανικό σχεδιασμό και τις πολιτικές επιστήμες, ή την κοινωνιολογία / ανθρωπολογία.
Καλημέρα σας…
