Δυσβάσταχτη μοναξιά, κάνει την μουσική να αναβλύζει από τα έγκατα σαν την λάβα. Στάζει και καίει, καίει και πονάει, πονάει και σημαδεύει. Φτάσαμε ως εδώ να προσκυνάμε τον φόβο να οχυρωνόμαστε και να πολεμάμε την αγάπη από τις πολεμίστρες. Θα δει χαρά ο άνθρωπος; θα βρει συντροφιά η νύχτα; προχωρώντας κανείς μαθαίνει μόνος και ξεχνάει, απομακρύνεται και ονειρεύεται αντί να διεκδικεί.
Καληνύχτα άνθρωποι, καληνύχτα νότες.
Written by Panos Dramitinos
Born in Athens 1st March 1977. Have lived for 35 years and its been ok....
Anonymous
Το ραντεβούΟ άνεμος ανασήκωνε απαλά τα μαλλιά της καθώς περπατούσαμε, Κοιτάγαμε μόνο μπροστά, για την ώρα δεν είχαμε να πούμε τίποτε άλλο….Ήξερα και νομίζω πως ήξερε κι’αυτή… θαρρώ ήταν ώρα αλλά ούτως ή άλλως εγώ το είχα πια αποφασίσει……ο άνεμος φύσηξε λίγο ακόμα…Έσκηψα ελαφρυά και πήρα αυτό που η σιωπή της μου πρόσφερε.Της το ζήτησα και αυτή μου το έδωσε…