μετα θάνατον … ανταλλακτικά

Είπα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την ζωή, την ημέρα της ονομαστικής μου εορτής και πήγα να γίνω δωρητής οργάνων. Είναι απλό. Μία αίτηση στα ΚΕΠ και τέλος.

Το σκεπτικό είναι πως δεν υπάρχει λόγος να επιβαρύνει κανείς κάποιον άλλο με αυτή την απόφαση αφού μπορεί να το κάνει ο ίδιος.

Βέβαια είναι περίεργο να το κάνει κανείς όταν χαίρει άκρας υγείας. Συνήθως, επειδή κανείς δεν πιστεύει πως μπορεί να υπάρχει την μία στιγμή και την άλλη να χαροπαλεύει, δεν το σκέφτεται όταν πίνει το ποτάκι του στο μπαρ. Το αστείο είναι πως στα ΚΕΠ δεν είχαν ξανακάνει ποτέ αίτηση για δωρητή οργάνων άρα αναγκάστηκα να υποστώ το κλασσικό σκηνικό όπου η μία υπάλληλος ρωτάει την άλλη φωναχτά από την μία άκρη του δωματίου στην άλλη “Κάνουμε αίτηση για δωρητές οργάνων;;;”. Βρέθηκε η άκρη….
Δυο φίλοι κοιτούσαν προκλητικά και σιγοψιθυρίζανε. Αναγκάστηκα να τους πω με το σοβαρότερο ύφος που μπορώ πως έχω 6-8 μήνες ζωής ακόμα. Έτσι μετά από 4 γουρλωμένα μάτια και μια ξαφνική παγωμάρα, όλα γυρίσανε στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Εκμυστηρεύτηκα στην υπάλληλο την αλήθεια για να γλιτώσω από το μητρικό ενδιαφέρον και όλα καλά.

Αν το σκεφτεί κανείς, είναι οικολογικά βιώσιμο να γίνεται κανείς ανταλλακτικά όταν τα κακαρώνει. Γιατί να κλείσεις στο φέρετρο ένα “μια χαρά” συκώτι ή μια καρδιά. Κρίμα…!