Πόσο και πώς μπορεί κανείς να αποκλίνει από τη συμβατικότητα άραγε; Νομίζω πως ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να θέλει. Συχνά συζητάω με ανθρώπους που παραθέτοντας μια πλειάδα λόγων για τους οποίους δεν μπορούν να αποκλίνουν από τα παρόντα κοινωνικά πρότυπα, φθάνουν στο συμπέρασμα πως δεν θέλουν. Θα αισθανόμουν ευτυχής να ακούω ανθρώπους να αναφέρουν τι θέλουν παραθέτοντας τις δυσκολίες σαν εμπόδια προς επίτευξη του εκάστοτε σκοπού. Το θέμα μας όμως τώρα δεν είναι τι θέλει ο κάθε άνθρωπος. Άλλωστε υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα, κάποιος, να μην ξέρει τι θέλει ή να νομίζει ότι θέλει κάτι στην ζωή του αλλά βαθιά μέσα του να αναζητάει κάτι άλλο. Έγκειται στην προσωπική αναζήτηση του καθενός. Κάποια άλλη φορά θα πρέπει να κάτσουμε να προσεγγίσουμε με τον λόγο τα χαρακτηριστικά της επιθυμίας. Τώρα όμως είμαστε αντιμέτωποι με το θέμα της κοινωνικής κριτικής για τις επιλογές μας.
Είναι απ’ότι έχω παρατηρήσει πολλοί εκείνοι που βιάζονται να φτάσουν σε ένα σημείο στον χρόνο και τον χώρο όπου όλα ξαφνικά θα παγώσουν και θα μείνουν ακριβώς ως έχουν μέχρι να έρθει η τελευταία πνοή στην ζωή. Άλλοι θεωρούν αυτόν τον τελευταίο επίγειο παράδεισο σαν την κόλαση την ίδια. (υπάρχουν και αναρίθμητες αποχρώσεις του γκρίζου βέβαια που δεν βοηθούν την σκέψη μου οπότε ας τις παραλείψουμε προς το παρών) Οι μεν και οι δε, καταλαμβάνουν τον ίδιο γεωγραφικό χώρο, συσχετίζονται και αλληλεπιδρούν ανταλλάσσοντας απόψεις για την ζωή. Ένα κοινό στοιχείο που υπάρχει και στους δύο, είναι πως συμμετέχουν σε μια ρευστή κατάσταση η οποία λέγεται ζωή. Οπότε δεν έχει τόση σημασία πού βρίσκεται η αλήθεια στον τρόπο ζωής και τις αποφάσεις τους αλλά στο πώς αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και στο τι είναι εκείνο που κάνει την καρδιά τους να χτυπάει δυνατότερα, όταν φαντασιώνονται τον εαυτό τους στο μέλλον. Εκεί που χαλάει η σούπα νομίζω, είναι όταν κανείς κρίνει τον διπλανό του βάσει των δικών του προδιαγραφών για την έννοια της ευτυχίας.
Πολλές φορές η ασυμφωνία προέρχεται από ενδιαφέρον. Κάποιος που σε νοιάζεται θα σε συμβουλέψει να ακολουθήσεις έναν δρόμο στον οποίο θα προσπαθήσει να ταιριάξει τα εμφανή ενδιαφέροντά σου με επιλογές χαμηλού για τον ίδιο ρίσκου. Έτσι εάν τα πράγματα στραβώσουν για τον ένα ή τον άλλο λόγο, θα στεναχωρηθείς λιγότερο.
Άλλες φορές από ζήλια, αφού για πολλούς είναι δυσβάσταχτο να σε βλέπουν να ρέεις σαν το νερό όταν οι ίδιοι είναι δυσκίνητοι σαν την πέτρα οπότε, με το πρόσχημα του αγνού ενδιαφέροντος θα σε αποτρέψουν από το να ακολουθήσεις έναν διαφορετικό δρόμο γιατί βαθιά μέσα τους νιώθουν πως το να ζεις σημαίνει να ρέεις σαν το νερό και όχι να αδρανείς σαν την πέτρα.
Άλλες φορές πάλι από εγωισμό, όταν κάποιος νιώθει πως η προσωπική του ευτυχία εξαρτάται από την παρουσία σου στην ζωή του. Όταν πρόκειται για κάποιον που θέλει να μπορεί να σε βλέπει για να παίρνει ενέσεις από ότι είναι αυτό που τον εμπνέει σε εσένα. Νιώθει πως οι νέες σου επιλογές θα του αφαιρέσουν το προνόμιο αυτό και διχάζεται μεταξύ του ενδιαφέροντος προς εσένα και του ενδιαφέροντος προς τον εαυτό του.
Εδώ φαίνεται και η διαφορά με την πραγματική αγάπη. Όποιος σε αγαπάει, θα στεναχωρηθεί αλλά θα σου χαρίσει τις ευλογίες του και θα προσεύχεται σε ότι νιώθει ιερό να βρεις τον εαυτό σου μέσα από το ταξίδι. Ο εγωιστής θα σου κρατήσει μούτρα και θα σου κλείσει την πόρτα.
Δεν υπάρχει άνθρωπος όμως που σε αγαπάει αληθινά και δεν θα σου δώσει τις ευλογίες του όταν θες αληθινά να τραβήξεις ένα καινούργιο μονοπάτι. θες όμως; Τι κάνει την καρδιά σου να χτυπάει δυνατότερα όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον; Ας αρχίσουμε από εκεί, γιατί τα υπόλοιπα είναι φόβος.
Για τα μεγάλα ρίσκα ας σκεφτούμε μία άλλη μέρα….
