Η κατηφόρα του κράτους

Τι θα γίνει άραγε όταν εξαντληθούν τελείως τα περιθώρια δανεισμού της Ελλάδας; Αυτό που συμβαίνει μέχρι τώρα είναι πως κατά την μεταπολίτευση αλληλοδιαδέχονται στην δημόσια διαχείριση δύο κόμματα τα οποία παραλαμβάνουν στην αρχή κάθε θητείας μία άσχημη οικονομική κατάσταση και κληροδοτούν μία χειρότερη από εκείνη που παρέλαβαν. Με κοινή λογική, οποιοσδήποτε μπορεί να διακρίνει πως οι επί μέρους δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε πτυχή της δημόσιας διοίκησης έχει άμεση σχέση με τους διαθέσιμους δημόσιους πόρους. Όλα λοιπόν έχουν σαν κοινό παρονομαστή το διαθέσιμο κεφάλαιο και τον τρόπο με τον οποίο επενδύεται. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιδίδονται στον δανεισμό και στις κοινοτικές επιδοτήσεις για να φέρουν εις πέρας τις δεσμεύσεις τους κατά την εκάστοτε προεκλογική περίοδο, πριν ακόμα έχουν μία ξεκάθαρη εικόνα για την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας. Τα κοινοτικά κονδύλια δεν επενδύονται πάντοτε όπως πολλές φορές έχει αποδειχθεί με τον συμφωνημένο τρόπο, αλλά για να κλείσουν τρύπες που είναι κατά την κρίση του κράτους σημαντικότερες. Με τον τρόπο αυτό διαιωνίζονται προβλήματα τα οποία έχουν άμεση επίδραση στην μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας και επιλύονται προβλήματα όταν απειλούν την επανεκλογή των κομμάτων. Με την κοινή λογική, ο οποιοσδήποτε μπορεί να διαπιστώσει πως αυτή η προσέγγιση η οποία δεν ευνοεί την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, διογκώνει μικρά προβλήματα σε βαθμό που φτάνουν να προβάλλονται στην καθημερινότητα. Η απάντηση που δίνεται τακτικά πλέον από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα έγκειται στις ιδιωτικοποιήσεις της υποδομής του κράτους προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν. Ο τρόπος με τον οποίο υλοποιείται αυτή η τάση μας δείχνει πως τις περισσότερες φορές το κράτος “σκοτώνει” την δημόσια περιουσία και λίγα χρήματα τα οποία θα μπορεί να χρησιμοποιήσει σαν ένεση για το δημόσιο ταμείο και συνάμα ξεφορτώνεται την διαχείριση ογκωδέστατων εταιριών οι οποίες λόγο της έλλειψης μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, υποχωρούν κάτω από το ίδιο τους το βάρος. Οι ιδιώτες επενδυτές, γνωρίζοντας το πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει το κράτος, επιλέγουν να απαλλάξουν το τελευταίο από το βάρος της διαχείρισης των οργανισμών αυτών με αντάλλαγμα την εύνοια του κράτους. Για να γίνει αυτό θα πρέπει σίγουρα το κράτος να έχει κατά κάποιον τρόπο έλεγχο της δικαιοσύνης και αν παρατηρήσει κάποιος τις τελευταίες εξελίξεις με το θέμα των διορισμένων λειτουργών στο δικαστικό σύστημα, όπως και οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση έχει γίνει στον τομέα αυτό, εύκολα μπορεί να διακρίνει το φαινόμενο αυτό, ειδικά σε μία περίοδο όπου άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια ζητήματα σκανδαλωδών συμφωνιών με ιδιώτες επιχειρηματίες. Την ίδια στιγμή τα πραγματικά προβλήματα παραμένουν και σίγουρα δεν θα δούμε άμεσα την επίλυσή τους.

Φαίνεται πως η ένταξή μας στην ευρωπαϊκή ένωση απετέλεσε την ανταλλαγή της χώρας η οποία βρίσκεται σε στρατηγική θέση με την κηδεμονία που δεχθήκαμε για να αποφύγουμε το ναδίρ της παρακμής. Τώρα πλέον ούτε η ευρωπαϊκή ένωση δεν μπορεί να μας συντηρήσει (και μάλιστα μας τιμωρεί γιατί απολαμβάνουμε προνόμια τα οποία δεν διαχειριζόμαστε με εποικοδομητικό τρόπο) και οι υπουργοί του σήμερα αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να πρέπει να δουλέψουν πραγματικά, κάτι που φυσικά δεν περιμένουν όταν διεκδικούν τις καρέκλες τους. Περιμένουν πως αν αποφύγουν περίτεχνα τα πραγματικά προβλήματα και αγορεύσουν επαρκώς ελυσώμενοι μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, θα την βγάλουν καθαρή μέχρι τις επόμενες εκλογές οπότε και θα υπερισχύσει μάλλον ο λιγότερο διεφθαρμένος, παρά ο ποιο χαρισματικός. Για όλα όμως φταίμε εμείς. Οι ψηφοφόροι. Κολυμπάμε στην ευθυνοφοβία και ελπίζουμε για το καλύτερο. Δεν γίνεται έτσι όμως. Κάτι πρέπει να αλλάξουμε στην νοοτροπία μας.