Φαίνεται πως κυριαρχεί κάποια απατηλή, αλλά δυσνόητη σε εμάς ψευδαίσθηση που εγκλωβίζει το σύνολο της πολιτικής σε έναν μικρόκοσμο με απεχθή χαρακτηριστικά που πλέον δεν εκφράζει την κοινωνία, δυσκολεύεται να την κατανοήσει, να συσχετιστεί μαζί της και να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της για να επιτευχθεί αρμονική πρόοδος. Όπως δύο φίλοι των οποίων οι δρόμοι χωρίζουν έτσι και η σχέση των εργαζόμενων φορολογουμένων πολιτών με όλο το κομματικό περιεχόμενο του κοινοβουλίου δείχνει σήμερα έντονα τα σημάδια της αποξένωσης. Αν δεν βρεθεί ο τρόπος να γεφυρωθεί το χάσμα, ο χωρισμός τους φαίνεται να είναι ένα ενδεχόμενο που θα σφραγιστεί είτε με τη λογική είτε με το αίμα
Έλλειμμα δεν έχουμε στη δημοκρατία, αλλά στην βασική, οικουμενική ανθρώπινη καλλιέργεια που απαιτείται έτσι ώστε η δημοκρατία να είναι αναγνωρισμένο κτήμα των ανθρώπων και όχημά τους για την ισότιμη πρόοδό τους. H κατάσταση έδειχνε από παλιά την κατεύθυνσή της, όταν το πολιτικό κατεστημένο ροκάνισε με προδοτική δράση (σταδιακή υποταγή σε ξένα συμφέροντα για προσωπικά οφέλη) ή δόλια αμέλεια (παιδεία) τόσο την καλλιέργεια αυτή, όσο και τις θεμελιώδεις αξίες που εξυψώνουν την αξία του κάθε πολίτη, και αυτά με στόχο την αποδυνάμωση της κοινής αντίληψης και απώτερο σκοπό την υποβάθμιση του ανθρώπου σε ένα ον που υπηρετεί τη ματαιόδοξη προσκόλληση των κομμάτων στην εξουσία και την επίμονη υπεράσπιση των εκάστοτε ελαστικών ηθικών ορίων της κάθε κομματικής παράταξης.
Αναφέροντας τις θεμελιώδεις αυτές αξίες, είναι αναπόφευκτη η αναφορά σε αυτές επειδή λείπουν από το φτωχό όραμα που θρέφει το κοινοβούλιο για το μέλλον της χώρας. Αυτό συμβαίνει όταν ο αξιωματούχος προτιμάει να μπολιάσει εσκεμμένα τη στάση του σήμερα με το γονίδιο της βλακείας προκειμένου να απολαύσει τα ματαιόδοξα πλεονεκτήματα της εξουσίας για τη διάρκεια της προσωπικής του καριέρας αντί να υπηρετήσει το κοινωφελές ιερό έργο που προσδοκούν οι πολίτες από αυτόν και να βελτιώνει το σύστημα που δανείστηκε, αντί απλά να το λεηλατεί.
Αν και το κοινοβούλιο απέχει γεωγραφικά λίγα μέτρα από την πραγματική ζωή, η έλλειψη υπεύθυνων πράξεων μέσα σε αυτό, αποδεικνύει πως το χάσμα μεταξύ των αιτημάτων που εκφράζονται μέσα από το σύνολο των κινητοποιήσεων μέσα στη χώρα τόσο σήμερα όσο και σε διάφορες άλλες περιστάσεις στο κοντινό παρελθόν με εκείνα που υποθέτουν ή επιβάλλουν οι εκπρόσωποι του λαού, είναι δυσθεώρητο. Αυτό το φαινόμενο γίνεται σαφές επειδή ακόμα και αν το κράτος βρει τη χρηματοδότηση από τον έξωθεν δανεισμό (που υπηρετεί προκλητικά) και γλυτώσει από την πτώχευση, δεν έχει ενεργοποιήσει ή καν σχεδιάσει οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη πολιτική που θα είχε σαν στόχο την οικονομική ανεξαρτητοποίηση της χώρας, την επένδυση πόρων για την καλλιέργεια του εγχώριου ανθρώπινου δυναμικού αλλά κυρίως, δεν έχει επιτύχει την διακομματική εδραίωση των λίγων βασικών αρχών που απαιτούνται για να είναι συνεπής η πρόοδος της χώρας ανεξάρτητα από το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία.
Μια πρόσφατη Τετάρτη έγινε στην πλατεία της Ερμούπολης μια εκδήλωση για την παιδεία όπου έγινε διανομή ενημερωτικού υλικού για τα τοπικά και γενικά προβλήματα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Ο Δήμαρχος της Ερμούπολης, περνούσε τυχαία και σταμάτησε για 15 δευτερόλεπτα στα 2 τραπέζια που είχαμε τοποθετήσει. Ρώτησε για το περιεχόμενο της εκδήλωσης, χαμογέλασε, πήρε και ένα από τα έντυπα και συνέχισε το δρόμο του. Ερχόμενος σε επαφή με φορείς προβληματισμού δεν αλληλεπίδρασε. Έπραξε την ελάχιστη υποχρέωσή του και απεχώρησε.
Η περιχαρακωμένη προσκόλληση στα θεσμικά πρωτόκολλα συμπεριφοράς (αποκλειστικά επικοινωνία αντιπροσώπων των οργάνων χωρίς την άμεση επαφή των διαχειριστών με τα εκάστοτε προβλήματα), απομακρύνει την πολιτική από την πραγματικότητα, προστατεύει το κομματικό σύστημα από ανεπιθύμητες ανατροπές που μεταλλάσουν το κατεστημένο και έτσι, καταδικάζουν το κοινοβούλιο σε μια διαδικασία μόνιμης ανακύκλωσης πεποιθήσεων και προσώπων. Η πολιτική μπορεί να γίνει βιώσιμη εφόσον αφουγκράζεται καθημερινά την κοινωνία, εργάζεται ενεργητικά για την εξυπηρέτησή της και επιβεβαιώνει τακτικά τη νομιμότητά της απέναντι σε πραγματικές πλειοψηφίες.
Για να «πάρει ο λαός την κατάσταση στα χέρια του» ίσως να σημαίνει πως θα πρέπει, στις επιμέρους κινητοποιήσεις, να προσομοιώνονται οι επιθυμητές αρχές που προσδοκούμε σαν πολίτες από το κοινοβούλιο. Σήμερα, δεν θα ξέραμε τι να απαιτήσουμε από το κοινοβούλιο όταν εμείς οι ίδιοι, στις πολιτικές μας συναθροίσεις δεν είμαστε έτοιμοι να δείξουμε το δρόμο με τον προσανατολισμό της ενεργητικότητάς μας στη δράση, την υπεύθυνη αποδοχή των επιπτώσεων αυτής της δράσης, την ενθάρρυνση της διατύπωσης διαφορετικών απόψεων, τον πραγματικό διάλογο, την ανάπτυξη της ικανότητας ακρόασης του συνομιλητή, την αναγνώριση της συζήτησης ως μέσο αλληλοεκπαίδευσης και γενικά, την αναγωγή του πολιτικού λόγου και της συμμετοχής στα κοινά, σε οικουμενική καθημερινή εξάσκηση όλων των πολιτών. Η εδραίωση της πρακτικής αυτής, ειδικά σε περιόδους νηνεμίας, μακροπρόθεσμα θα επιδράσει με βεβαιότητα στην εξυγίανση του πολιτικού κόσμου.
Έτσι, ζητώντας από το κοινοβούλιο αποτελέσματα, ίσως να βοηθούσε το γεφύρωμα του χάσματος μεταξύ του κοινοβουλευτικού έργου και της πραγματικότητας, αν σήμερα γινόταν λαϊκή απαίτηση η αναβάθμιση της ενασχόλησης με την πολιτική (σαν πρακτική και όχι απλά σαν γνωστικό αντικείμενο) σε βασικό στοιχείο του σχολικού προγράμματος από μικρή ηλικία έτσι ώστε στην ηλικία των 18, όταν είναι νόμιμη και υποχρεωτική η ψήφος, οι νέοι πολίτες να έχουν την βασική εμπειρία να επιλέγουν υπεύθυνα, να μην γίνονται πλέον έρμαιο του κομματικού φανατισμού και να είναι φορείς της εξέλιξης του πολιτικού τοπίου.
Προς το παρών, ας υπάρχουν τα ψυχικά αποθέματα να διατηρηθούν οι κινητοποιήσεις γιατί φαίνεται να είναι η μόνη ικανή δράση να κλονίσει την παρούσα κοινοβουλευτική νωθρότητα.
