Παλιές φωτογραφίες. Η νοσταλγία για περασμένες εποχές. Όταν…. κάποτε…. θυμάμαι….
και το είδωλό μας στον καθρεύτη άλλαξε με τα χρόνια. Όχι τόσο η φυσιογνωμία και η φυσιολογία, αλλά η σκέψη. Ο τρόπος που υποδεχόμαστε το νέο. Μερικές μπύρες γίνονται γέφυρα μεταξύ του κάποτε και του τώρα. Οι δύο υπάρξεις συναντιούνται στην μέση της γέφυρας και πότε αγγαλιάζονται, πότε βλαστιμάνε η μία την άλλη, πότε κάθονται και τα λένε για λίγο, να ανταλλάξουνε εμπειρίες και γεύσεις. Σαν ένα γέρο που μιλάει με έναν νέο. Ο ένας δεν καταλαβαίνει τον άλλο. Μιλάνε άλλη γλώσσα πια. Νευριάζουν ο ένας με τον άλλο και καταριούνται. “Δέν καταλαβαίνεις!” λέει ο ένας, “τί να μας πείς κι εσύ τώρα νιάνιαρο;” λέει ο άλλος…
Το παρελθόν, μας έπλασε. Κι εμείς το σνομπάρουμε κοιτόντας το μέλλον. Όταν μεγαλώσουμε τόσο ώστε να μήν βλέπουμε πιά μέλλον, θα γυρίσουμε να κοιτάμε το παρελθόν. Τί φτιάξαμε; τί καταστρέψαμε; ποιούς πληγώσαμε; ποιοί μας πληγώσανε;
Πόσο με πονάνε οι φωτογραφίες…
