Καθώς απαιτείται συνεχής ασκητική για την αναζήτηση της ελπίδας, το άρθρο αυτό ας ανήκει στον κόσμο των αναξιοποίητων ψυχικών αποθεμάτων που μας χαρίζει καθημερινά ο ήλιος, η θάλασσα και τα πολύτιμα παράγωγά τους.
Η ίωση είναι ασθένεια με ποιητικό ενδιαφέρον γιατί υποθάλπεται, μέχρι τα συμπτώματά της να έρθουν στην επιφάνεια. Ο φορέας νιώθει καλά και αντιλαμβάνεται πως ασθενεί, μόνο όταν αισθανθεί τα πρώτα συμπτώματα. Χρειάστηκαν λοιπόν τριάντα χρόνια δυσλειτουργίας του κράτους, για να αρχίσει ο πολίτης να αντιλαμβάνεται ότι για να συνεχίσει να επιβιώνει σε αυτό το παραδοσιακά πλέον ασθενές κράτος, θα πρέπει να συμμετέχει στη διαμόρφωσή του .
Ωστόσο φαίνεται η ασθενής σχέση μεταξύ του πολίτη και του κράτους, να μη σταματάει στα πρακτικά εμπόδια, τέκνα της βαθιάς κρατικής παρακμής. Φαίνεται πως η σχέση αυτή, ωθεί τον πολίτη σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο, τη μοναξιά και το σοκ της συνειδητοποίησης πως καλείται να αντιμετωπίσει μια κατάσταση που δεν περίμενε χωρίς να διαθέτει τα κατάλληλα εργαλεία. Τα συναισθήματα αυτά δεν θα μπορούσαν παρά να είναι λογικά, αν αναλογιστεί κανείς πως μέσα σε αυτό το αλληλένδετο σύστημα που καταλαμβάνουμε, τα παγκόσμια γεγονότα επιδρούν στα εθνικά, τα αστικά, τα τοπικά και ως εκ τούτου, στον κάθε πολίτη.
Πλανώνται καιρό στο παγκόσμιο προσκήνιο οι επιπτώσεις αυτού του ιδεολογικού πολέμου. Στο ένα στρατόπεδο βρίσκεται η διατήρηση υποδομών κοινωνικής πρόνοιας που θα διασφαλίσουν με οικουμενικότητα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών και στο άλλο στρατόπεδο, η πεισματική πεποίθηση πως τα κράτη θα πρέπει να παραμεριστούν και να παραδώσουν των πλήρη έλεγχο των βασικών τους υποδομών και πόρων στην αγορά. Η τελευταία, στοχοποιόντας τις αδύναμες ηγεσίες όπου και αν υπάρχουν, μετατοπίζει τον έλεγχό τους μακριά από τους πολίτες και τις χρονοβόρες δημοκρατικές διαδικασίες και κοντά στα χρηματιστήρια και τους επενδυτικούς ομίλους που διψάνε για αναξιοποίητους πόρους.
Σε αυτό τον πόλεμο, το πεδίο μάχης είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όπλα είναι η οικονομία και η ίδια η κοινωνία (πολλές φορές το πεδίο μάχης λειτουργεί εις βάρος μιας πλευράς).Κάποια κράτη με ισχυρό ήθος, αρνούνται αυτό το σύστημα πεποιθήσεων, κάποια με ισχυρή οικονομία το καλλιεργούν, μερικά που έχουν τόσο ισχυρό ήθος όσο και οικονομία έχουν την πολυτέλεια να τα καταφέρνουν αρμονικά και κάποια άλλα, αδύναμα στο ήθος και την οικονομία, προσπαθούν να περισώσουν ότι μπορούν, να διατηρούν τους κατακτητές ευχαριστημένους και τα θύματα σε καταστολή. Μαντέψτε σε ποια από τις παραπάνω κατηγορίες ανήκει η Ελλάδα μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Σε αυτή, όπως διαδοχικές κυβερνήσεις σε ρόλο τυφλού χασάπη αφαιρούν με συνοπτικές διαδικασίες το λίπος, τα αγγεία και οι μύες της κοινωνίας, αποκαλύπτεται ο ατροφικός, εύθραυστός και σκεβρωμένος της σκελετός, δια βίου τραυματισμένος από τις επιπολαιότητες της εφηβείας και τις αυτοκαταστροφικές κραιπάλες της μέσης ηλικίας.
Η προβολή του παραπάνω πολέμου, εκτυλίσσεται υπό κλίμακα μέσα από τις προσδοκίες μας για το μέλλον. Εν ολίγοις, περιμένουμε ακόμα από το κράτος να φροντίσει για κάποιες βασικές κοινωνικές παροχές και τη διατήρηση κάποιων δικαιωμάτων σε βασικές υποδομές. Οι συνθήκες αυτές όμως από την πλευρά του κράτους είναι υπό διαπραγμάτευση. Επιμένουμε λοιπόν να αναμένουμε ότι το κράτος θα βελτιώσει την υγεία, την παιδεία, την ανεργία, τις υποδομές και τη συμπεριφορά του επειδή είμαστε φορολογούμενοι πολίτες και οι παραπάνω προσδοκίες είναι δικαίωμά μας.
Αντιθέτως το κράτος, υπολογίζει στην κατάθεση των φόρων μας στην αποπληρωμή των δανείων που πήραμε στο παρελθόν και χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις για να μεθάνε με την εξουσία και όχι για να επενδυθούν στην οικονομική και κοινωνική μας ανεξαρτησία. Επίσης, το κράτος υπολογίζει, υποταγμένο στη νοοτροπία που περιγράφηκε παραπάνω, να προσφέρει στην αγορά την αξιοποίηση πολύτιμων πόρων και των υποδομών. Με αυτό τον τρόπο, τα χρηματιστήρια θα είναι ευχαριστημένα, τα γνωστά κόμματα στην εξουσία ξαλαφρωμένα από τη συντήρηση και αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου και οι πολίτες με φραπέ, εξυγιασμένη μπαλίτσα και δελτίο του Star (είτε άλλως γκλοπιές) κατευνασμένοι στο βαθμό που δε θα φέρνουν αντιρρήσεις πληρώνουν περισσότερα για να παίρνουν λιγότερα.
Είτε το κράτος το θέλει, είτε όχι, η εμπειρία που θα κατακτηθεί μετά το σοκ θα σημάνει την ολοκληρωτική πολιτισμένη και εθελούσια απόσυρση και αντικατάσταση όσων ανεπαρκών εκπροσώπων των πολιτών διακοσμούν ακαλαίσθητα και επίμονα ακόμα το κοινοβούλιο. Καταλύτης της αλλαγής θα είναι τελικά οι πολίτες, οργανωμένοι η μη, αγανακτισμένοι ή αποφασισμένοι, σε μαζικές ή ομαδικές κινητοποιήσεις, σύντομα ή σταδιακά. Το κοινοβούλιο, το μόνο που έχει να αποφασίσει, είναι αν θα πάει παρέα με τους πολίτες και θα ευνοήσει τις διεργασίες για την ομαλή του μεταμόρφωση ή θα αφήσει την κατάσταση να κυλήσει εκτός ελέγχου.
Σήμερα, που το πολιτικό περιβάλλον έχει περιπλακεί τόσο που η αλήθεια καθίσταται δισδιάκριτη, ο ρόλος του ατόμου είναι σημαντικότερος από ποτέ. Η κατάσταση δεν χρειάζεται να γίνει κατανοητή. Όταν ο πολίτης αναγνωρίσει τη σημαντικότητά του και υπερασπιστεί την ιδέα πως αυτός ο ένας είναι η κοινωνία και διάγει τη ζωή του όπως το κράτος που θέλει, τότε η εξουσία μπορεί να αλλάξει πραγματικά σε βάθος σαν φυσικό προϊόν της αλλαγής των ατόμων που υπηρετεί.
