Τα παιδιά 01

Ανάλυση του καθενός από τους κάτωθι πομπούς μηνυμάτων μπορεί να μας διαφωτίσει όσον αφορά την συμπεριφορά μας προς τις γενιές αυτές που αποτελούν και το μέλλον της χώρας και αν θέλετε (αφού τα ίδια προβλήματα υπάρχουν στις περισσότερες δυτικές χώρες) και του πλανήτη. Ο Ηλίας Πετρόπουλος σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του διερωτήθηκε, πώς είναι δυνατό να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον στην Ελλάδα όταν το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι τόσο φτωχό σε ποιότητα και βάθος, σήμερα. Δηλαδή, τα παιδιά που τελειώνουν το σχολείο σήμερα θα είναι υπεύθυνα για την διακυβέρνηση της χώρας σε 20 και 30 χρόνια. Αν όμως βάλει κανείς κάτω από το μικροσκόπιο τα μηνύματα δέκτες των οποίων είναι τα παιδιά σήμερα, τότε ίσως και να διαπιστώσει πως το μέλλον, μας επιφυλάσσει ανυπέρβλητα εμπόδια.

Οικογένεια

Μία από τις σημαντικότερες δραστηριότητες που θα πρέπει να ακολουθείται από την οικογένεια είναι τα οικογενειακά γεύματα. (Μπορείτε να ανατρέξετε στο www.google.com και να κάνετε την δική σας έρευνα με θέμα “Importance of family dinners”) Σήμερα που είναι και οι δύο γονείς συχνά απασχολημένοι προκειμένου να διαθέσουν τους απαραίτητους πόρους στην οικογένεια, τα οικογενειακά γεύματα είναι σπάνιο φαινόμενο με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η απαραίτητη συνοχή στην οικογένεια που θα δώσει την ευκαιρία στα παιδιά να παρακολουθήσουν, να συζητήσουν, να ρωτήσουν, να επικοινωνήσουν, να προβληματιστούν και να μοιραστούν με την υπόλοιπη οικογένεια. Αν δεν είναι αυτή η στιγμή (το οικογενειακό γεύμα) κατάλληλη για την ανάπτυξη της επικοινωνίας, τότε ποια μπορεί να είναι; Ωστόσο οι ευκαιρίες αυτές είναι λίγες και το παιδί ωθείται προς το να αντλήσει απαντήσεις για την ζωή του από άλλες πηγές / πομπούς μηνυμάτων. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές οικογένειες στις οποίες όταν τα παιδιά φτάνουν στην εφηβεία δεν δηλώνουν μια μέρα πως δεν πεινάνε, προκειμένου να γλιτώσουν από το οικογενειακό τραπέζι.

Η οικογένεια, ο πατέρας και η μάνα σταματούν σιγά-σιγά να έχουν τον ρόλο του μέντορα και κηδεμόνα του παιδιού και αποκτούν περισσότερο τον ρόλο του χρηματοδότη των παιδιών. Πόσοι γονείς δεν πέφτουν στην παγίδα να αγοράσουν για το παιδί τους ένα δώρο από ενοχές για την απουσία τους και σαν ένδειξη αγάπης που δεν έχουν την δυνατότητα λόγω της απουσίας τους να δείξουν με άλλο τρόπο. Ενώ λοιπόν οι γονείς δουλεύουν σαν τα σκυλιά για να υποστηρίξουν την οικογένεια, η πνευματική πρόοδος των παιδιών τους ξεγλιστράει μέσα από την σχεδόν ανύπαρκτη επίβλεψη των γονιών προς απρόσμενες κατευθύνσεις.

Σήμερα, πολλές οικογένειες είναι ελαττωματικοί πομποί μηνυμάτων για τα παιδιά. Και τι λένε; Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Η Αγάπη δεν φτάνει. Οι γονείς έχουν δύσκολο έργο και δεν υπάρχει κανείς να τους καθοδηγήσει γιατί ούτε η δική τους οικογένεια γνώριζε. Η ημιμάθεια για τις ικανότητες των γονέων κληροδοτείται λοιπόν.

Μην ξεχνάμε και τον παππού και την γιαγιά. Δύσκολο να πάρεις συμβουλές από κάποιον που τον πέταξες στο γηροκομείο για να του πάρεις το σπίτι για να το δώσεις για αντιπαροχή.

Κάποιος θα πρέπει να μάθει στους γονείς πώς να είναι γονείς. Μια καλή ιδέα θα μπορούσε να είναι μία κρατική σχολή γονέων με καταρτισμένους συμβούλους που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν το δύσκολο έργο των γονέων. Οι εργαζόμενοι γονείς θα μπορούσαν να παίρνουν επιδοτούμενη άδεια από την δουλειά τους (όπως οι έγκυες γυναίκες) και να περνούν από (υποχρεωτικό;) πρόγραμμα εκπαίδευσης.

Το κράτος μπορεί να επενδύσει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα γνωρίζοντας πως θα του επιστραφούν οι πόροι ύστερα από 18 χρόνια όπου το παιδί έχοντας μεγαλώσει σε μία δυνατή οικογένεια θα κάνει σοφότερες επιλογές στην ζωή του και θα επιστρέψει πραγματικό έργο στην κοινωνία. Θα πει κάποιος: “Ξύπνα, στην Ελλάδα ζούμε!”. Συγνώμη. Αυτό δεν το δέχομαι. Η ηττοπάθεια και η μετριοπάθεια είναι που σκοτώνει τις ιδέες στην χώρα αυτή. Πού είναι η πίστη μας;;;

Επόμενο κεφάλαιο: Οι φίλοι…