Φαίνεται, η έλλειψη λογικής και ευθυκρισίας, η αδιαφορία και η άγνοια των ψηφοφόρων και καταναλωτών προϊόντων και πολιτικής, να μην είναι απλά ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά το προϊόν μιας μεθοδευμένης προσπάθειας για τη διατήρηση ενός κρίσιμου ποσοστού παραλογισμού που θα κρατάει την κοινή γνώμη εύπλαστη και δεκτική σε σχεδιασμούς που υπηρετούν τους λιγότερους αντί για τους περισσότερους. Φαίνεται υπαίτιος για αυτό να είναι ο Καπιταλισμός, τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του οποίου είναι πλέον ευδιάκριτα, που σήμερα τα παίζει όλα για όλα για να αποκτήσει πλήρη έλεγχο των οικονομικών υποδομών ανά την Υφήλιο.
Η συγκατάθεση της κοινής γνώμης, ήταν πάντοτε το υπέρτατο έπαθλο της κοινωνικής μηχανικής (social engineering), αλλά για να διατηρείται ικανός αυτός ο μηχανισμός, δεν απαιτείτε μόνο ο σχεδιασμός βραχυπρόθεσμων δράσεων μέσω των ΜΜΕ που παραπληροφορούν σκόπιμα και της ρητορικής (καλοσχεδιασμένα ψέματα) που υιοθετείται από τους προδότες εξουσιαστές μας αλλά και μακροπρόθεσμες μεθοδεύσεις που θα φθείρουν δόλια τη θεμελιώδη ανάγκη που υπάρχει για ακηδεμόνευτη σκέψη – ραχοκοκαλιά της υγιούς δημοκρατίας και της εποικοδομητικής πολιτικής κουλτούρας.
Στην πρώτη περίπτωση, αυτή των βραχυπρόθεσμων δράσεων, οι φορείς της αλλοίωσης της αλήθειας (ΜΜΕ, πολιτικοί), χειραγωγούν τη μνήμη το φάσμα της οποίας δεν είναι στην πραγματικότητα βραχύ αλλά δυσλειτουργικό. Η δολιοφθορά της μνήμης φαίνεται να έχει εκτελεστεί με τους εξής τρόπους. Αφενός τα ΜΜΕ ξέρουν να διατυπώνουν την πληροφορία με τέτοιο τρόπο ώστε να επιδρούν στρατηγικά στη κοινή γνώμη. Μάλιστα μετρούν τακτικά την επίδρασή τους μέσω των δημοσκοπήσεων που χρειάζονται για να σχεδιάζουν τις επερχόμενες ρητορικές τους. Αφετέρου, οι πολιτικοί όταν αλληλοκατηγορούνται, βγάζουν τα άπλυτα ο ενός του άλλου στη φόρα αλλά ποτέ δεν θίγουν κάποιες βασικές απάτες που προστατεύουν από κοινού βάσει αρχής επειδή γνωρίζουν πως με αυτό τον τρόπο κινδυνεύουν να χάσουν την επίμονη λαβή τους στην εξουσία. Τέλος, η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, έχει γίνει ένα διαγώνισμα πολλαπλών επιλογών με αντίστροφη μέτρηση που ο πολίτης προλαβαίνει να επεξεργαστεί σε μικρά χρονικά διαστήματα μεταξύ εργασίας και ψυχαγωγίας. Όταν η εργασία και η ψυχαγωγία μάλιστα διαρκεί περισσότερο, μένει λιγότερος χρόνος για ενασχόληση με την πολιτική. Άρα αν κάποιος θέλει να μη σκεφτόμαστε την πολιτική θα πρέπει να μας προσφέρει περισσότερο θέαμα και να μας αναγκάσει να δουλεύουμε περισσότερο διατηρώντας μας σε κατάσταση ανέχειας.
Στη δεύτερη περίπτωση όμως εκείνη των μακροπρόθεσμων δράσεων, η απάτη είναι βαθύτερη και περισσότερο δυσδιάκριτη. Ο εκφυλισμός των ηθών, η μετριοπάθεια και ο ατομισμός, είναι χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να αποδεχόμαστε και να αναπαράγουμε την κακή αισθητική, να θεωρούμε τους εαυτούς μας και τις κοινότητές μας ανίσχυρες και να θέτουμε το ατομικό μας συμφέρων υπεράνω της κοινωνίας και άρα πολλές φορές εις βάρος της. Πολλές φορές (άκουσα κάπου) κανείς μπορεί να αντλήσει συμπεράσματα όχι μόνο από ότι γίνεται αλλά και από ότι δεν γίνεται. Η αναμενόμενη συμπεριφορά ενός κράτους δεν μπορεί μην είναι η πρόοδος της καλαισθησίας, η προαγωγή της ανθρώπινης ικανότητας και η αλληλεγγύη. Το γεγονός πως τέτοιες πολιτικές απουσιάζουν βοηθάει στην άντληση κάποιων σημαντικών συμπερασμάτων για τις στοχεύσεις του πολιτικού μας κόσμου. Από τη στιγμή που το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν έχει σαν κύριο στόχο την καλλιέργεια αυτών των αξιών αλλά επιμένει να επιδίδεται στη στείρα χρήση του ανθρώπινου δυναμικού για αποθήκευση πληροφοριών τότε καταλαβαίνει κανείς και τους απώτερους στόχους της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Οραματίζομαι κι εγώ όπως φαντάζομαι τόσοι άλλοι, μια επανάσταση. Εκείνη την ημέρα που περισσότερο από ένστικτο παρά από λογική, θα αποφασιστεί συλλογικά αλλά αυθόρμητα ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης που θα παρακάμπτει τις μεθοδεύσεις της κοινωνικής μηχανικής για να μπορέσουν να αναδυθούν ξανά σε περίοπτη θέση η αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η αρμονική συμβίωση του ανθρώπου με το περιβάλλον που τον φιλοξενεί. Έως τότε, θα παρακολουθώ κι εγώ, όπως φαντάζομαι τόσοι άλλοι, μουδιασμένος τις εξελίξεις.
